Odporność nabyta (swoista)
Odporność nabyta ma już charakter swoisty, ponieważ zostaje skierowana przeciwko konkretnym antygenom na podstawie wcześniejszego z nimi kontaktu – poprzez ekspozycję lub szczepienie. Może mieć charakter czynny, a wtedy z reguły trwa na całe życie (a co najmniej na kilka lat). Pamięć immunologiczna wytwarza się wskutek przechorowania albo podania szczepionki.
Z kolei odporność swoista bierna trwa zazwyczaj do 6 miesięcy (w przypadku płodu w łonie matki czy dziecka karmionego mlekiem matki) bądź do 2 tygodni (w przypadku podania surowicy). Bierny charakter wynika z uzyskania przeciwciał bez mobilizacji układu odpornościowego.
Głównymi jej elementami są przeciwciała odpornościowe np.: limfocyty T i limfocyty B czy makrofagi, które przez kontakt z patogenami i mechanizmy uczenia się układu odpornościoego zostały wykształcone do konkretnych zadań.
To czynności mające za zadanie:
Najważniejszym, a równocześnie bardzo surowym "profesorem" dla przeciwciał odpornościowych jest grasica. Kształci ona np.: imfocyty, pozwalając przetrwać tylko "najzdolniejszym uczniom" - tym, którzy doskonale wyspecjalizują się w zawalczaniu konkretnych zagrożeń.
Grasica produkuje hormony grasicze (zwane też peptydami grasiczymi), które komunikują się z innymi organami układu odpornościowego, by dostarczać własciwe informacje, gdy tylko pojawia się zagrożenie. Wskazują ponadto, jakich sił organizm musi użyć, by go pokonać. Wtedy wyspecjalizowani i odpowiednio uzbrojeni żołnierze ruszają do walki.
Ten proces uczenia się to właśnie odporność wtórna - nabyta w trakcie trwania życia i kontaktu z "nieproszonymi goścmi" lub "oddziałami wroga".
« powrót
Z kolei odporność swoista bierna trwa zazwyczaj do 6 miesięcy (w przypadku płodu w łonie matki czy dziecka karmionego mlekiem matki) bądź do 2 tygodni (w przypadku podania surowicy). Bierny charakter wynika z uzyskania przeciwciał bez mobilizacji układu odpornościowego.
Głównymi jej elementami są przeciwciała odpornościowe np.: limfocyty T i limfocyty B czy makrofagi, które przez kontakt z patogenami i mechanizmy uczenia się układu odpornościoego zostały wykształcone do konkretnych zadań.
To czynności mające za zadanie:
- rozpoznawać, co jest dla organizmu sprzymierzeńcem, a co wrogiem,
- zwalczać patogeny czyli komórki i mikroorganizmy, które rzeczywiście mu zagrażają,
- pochłaniać komórki martwe lub znacznie uszkodzone,
- odbudowywać zniszczone struktury tkanek.
Najważniejszym, a równocześnie bardzo surowym "profesorem" dla przeciwciał odpornościowych jest grasica. Kształci ona np.: imfocyty, pozwalając przetrwać tylko "najzdolniejszym uczniom" - tym, którzy doskonale wyspecjalizują się w zawalczaniu konkretnych zagrożeń.
Grasica produkuje hormony grasicze (zwane też peptydami grasiczymi), które komunikują się z innymi organami układu odpornościowego, by dostarczać własciwe informacje, gdy tylko pojawia się zagrożenie. Wskazują ponadto, jakich sił organizm musi użyć, by go pokonać. Wtedy wyspecjalizowani i odpowiednio uzbrojeni żołnierze ruszają do walki.
Ten proces uczenia się to właśnie odporność wtórna - nabyta w trakcie trwania życia i kontaktu z "nieproszonymi goścmi" lub "oddziałami wroga".
« powrót